Escritura Social

Para leer...

Lee las últimas entradas de Escritura Social.

from fracos favores

De osos e homes

(NOTA: Neste artigo falo de mulleres e homes dun xeito binario e simplista, pero enténdase ese mulleres como un concepto amplo no que se inclúen tamén persoas que, pola súa expresión de xénero, a súa identidade ou a súa aparencia teñen máis probabilidades de ser perseguidas, acosadas ou agredidas no espazo público por un home. Como persoa axénero non me gusta reducilo todo a mulleres e homes, pero nesta ocasión paréceme necesario usa-la dicotomía muller/home por pura claridade.) Ao longo do mes de abril estendeuse por tiktok unha pregunta dirixida ás mulleres: preferirías estar soa no bosque cun home ou cun oso? As respostas foron maioritariamente pro-oso. Si, algunhas mulleres valoraron as opcións uns segundos, algunhas preguntaron que tipo de oso, ou que tipo de home, algunhas reaccionaron á súa propia resposta con sorpresa ou mesmo decepción. “Quero escoller o home, pero...”, di algunha. “Está claro que o oso me mataría, pero o home... o home podería facerme mil cousas máis”, di outra. “Os osos son predicibles”, conclúe outra.

Escollín o oso porque o consello de seguridade é facerse a morta, pero iso non sempre funciona cun home.

Despois das risas iniciais, vén o golpe de realidade. Nun vídeo, un home tenta facerlle entende-la situación aos seus seguidores falándolles das formas de autodefensa (contra homes, non contra osos) que muitas mulleres teñen interiorizadas: non deixes que te siga, non entres no seu coche, salta dun vehículo en marcha se é necesario, rabuña ou morde a súa pel ata o último momento para que o teu corpo teña o seu ADN. Algo que non saben muitos homes é que boa parte das mulleres que coñecen teñen unha lista interminable de rotinas para evitar ser agredidas, acosadas, secuestradas ou asasinadas, e tamén para, se lles acaba pasando algunha desas cousas, ter probas que apunten ao culpable.

Segundo os datos do Instituto Nacional de Estatística, no 2023 36.582 mulleres denunciaron ser vítimas de violencia de xénero no Estado Español, case 4.000 máis que no 2022. A esta cifra habería que sumarlle todas as que sufriron algunha agresión pero aínda non a denunciaron, ben porque non confían no sistema xudicial, porque non están seguras de que o que sufriron é un delito denunciable ou porque a súa situación administrativa irregular non lles permite o privilexio de poder entrar libremente nunha comisaría.

O Instituto Nacional de Estatística non publica datos sobre o número de mulleres vítimas de ataques de oso porque é algo que pasa tan pouco que non ten sentido estudalo ano tras ano. Segundo este artigo científico do ano pasado, entre 1950 e 2019 rexistráronse 291 ataques de osos a humanos en toda Europa, e ningún deses ataques foi predatorio. É dicir, que o oso en cuestión non andaba na procura dun humano ao que atacar, senón que un ou máis humanos entraron no seu hábitat, o oso asustouse e reaccionou como puido antes de escapar.

(The Bear Woman, de Daniel Eskridge)

Nas últimas semanas saquei o tema do oso e o home varias veces, con distintas persoas, e teño que dicir que todos os homes cos que me relaciono entenden perfectamente que as mulleres escollan o oso. Sei que isto non é aplicable ao groso da poboación masculina, porque as miñas amizades están mui ben escollidas, pero quero pensar que hai homes que a raíz disto son un pouco máis conscientes do medo co que vive boa parte da poboación mundial. Unha das respostas a este debate consiste en preguntar a homes que fan no seu día a día para facer que as mulleres se sintan máis seguras perto deles. Hainos que non saben que responder, ou que admiten non facer nada concreto, pero tamén os hai que entenden que a súa presenza en determinados contextos (unha rúa pouco transitada, un portal escuro, o baño dun bar...) é ameazadora e evitan achegarse demasiado a unha muller descoñecida ou fan notar a súa presenza coa maior antelación posible para non aparecer por sorpresa. Se tivese que gardar unha idea de todas as que escoitei e lin sobre este tema neste mes e medio, quedaría con esta: queremos escolle-lo home. De verdade, queremos vivir nun mundo no que unha besta de media tonelada nos dá máis medo que o noso veciño, ou o noso xefe, ou o noso marido. Pero para iso necesitamos que deixe de haber máis de 36.000 agresións de homes contra mulleres (e as súas crianzas) cada ano.

 
Saber máis...

from torresburriel

En mi empresa, Torresburriel Estudio, 2023 fue un año repleto de desafíos y aprendizajes (es la forma intelectual de decir que el año estuvo plagado de marrones). La industria digital tuvo que pasar por un periodo complicado, pero nuestro compromiso y esfuerzo nos han permitido mantenernos firmes. Sin embargo, es en este 2024 donde realmente estamos viendo los frutos de nuestra dedicación. Desde principios de año, los resultados positivos no han dejado de sorprendernos y reafirmar nuestro camino, nuestro rumbo. Y todo ello sin inversores externos que nos puedan dar apoyo, tanto financiero como de conocimiento o contactos.

Uno de los factores clave para este éxito ha sido nuestra estrategia de trabajo en la fase de preventa. Hemos invertido tiempo y recursos en entender profundamente las necesidades de nuestros clientes desde el primer contacto. Este enfoque nos ha permitido cerrar proyectos más sólidos y exitosos. La preventa en el ámbito de los proyectos complejos es una etapa crucial donde la constancia en hacer crecer y madurar las oportunidades se traduce en resultados. Es un trabajo de hormiga, de cuidado y mimo en cada detalle, que al final da sus frutos.

La formación es otro pilar fundamental en Torresburriel Estudio. Es un sector donde los competidores están muy bien preparados y cuentan con un músculo financiero considerable. Nuestra apuesta siempre ha sido distinta. Nos hemos centrado en desarrollar materiales y metodologías propios, basados en casos específicos y en la experiencia directa con nuestros clientes. Cada curso, workshop o Programa de formación que ofrecemos está impregnado de la realidad del mundo profesional que conocemos, y lo que hacemos es compartir conocimientos prácticos y aplicables.

Enfrentamos, las cosas como son, un océano rojo de competidores en el ámbito de la formación en diseño y experiencia de usuario. A pesar de esto, continuamos destacando por nuestra excelencia y enfoque. Mientras muchos de nuestros competidores pueden invertir en promoción, nosotros apostamos por la calidad de nuestros contenidos y por la autenticidad en nuestra oferta formativa (es lo que está a nuestro alcance de manera diferencial). Nuestros materiales están diseñados a partir de casos reales y aprendizajes obtenidos de trabajar con grandes clientes como Meta, Google, Amazon o LinkedIn.

Desde 2009, hemos estado impartiendo formación de altísima calidad. Este enfoque nos ha permitido construir una reputación sólida y sobre todo confiable. Nos da mucho orgullo saber que muchos profesionales del sector han pasado por nuestras formaciones y han llevado consigo no solo conocimientos, sino también una forma de trabajar que pone al usuario en el centro de todo.

El año 2024 nos ha demostrado que nuestra estrategia está en el camino correcto. Los proyectos trabajados desde la fase de preventa han mostrado ser los que mejor están funcionando, lo que confirma que la constancia y el cuidado en cada etapa del proceso son claves para obtener resultados positivos. Además, nuestra formación sigue siendo un referente, gracias al uso de materiales propios y la aplicación de metodologías desarrolladas a partir de experiencias reales.

La honestidad ha sido y sigue siendo un pilar fundamental en nuestra gestión. En un mundo donde la transparencia y la integridad no siempre son valoradas, en Torresburriel Estudio hemos mantenido estos principios como guía en todas nuestras acciones. A corto plazo puede presentar riesgos, pero a medio y largo plazo, la honestidad siempre resulta ser la estrategia más rentable. Este enfoque nos ha permitido construir relaciones duraderas y sólidas con nuestros clientes, quienes valoran nuestra sinceridad y compromiso. Uno de los mayores, piropos profesionales que he recibido ha sido lo de: vosotros entregáis cero bullshit.

Miramos al futuro con ambición global, pero siempre actuando desde lo local como punto de arranque. No ponemos límites a nuestra visión y trabajamos con un pensamiento positivo que nos impulsa a seguir creciendo. Este optimismo no solo es un motor personal, sino que también contagia al equipo, creando un ambiente de trabajo motivador y resiliente.

En resumen, 2024 está siendo un año de resultados positivos y de consolidación de nuestra trayectoria. Nos hemos demostrado que con esfuerzo, constancia y una visión clara, es posible superar cualquier adversidad y destacar en un mercado altamente competitivo. Vamos a seguir trabajando con la misma pasión y dedicación, afrontando los nuevos retos con la confianza de saber que haciendo lo que sabemos hacer, podemos lograrlo todo. Los resultados de este año son solo el comienzo de una trayectoria que promete.

 
Read more...

from Vendo Opel Corsa

De pronto te quedas clavada y piensas: ¿cuándo fue la última vez que hice lo que quise?

No cuando me levanté temprano, porque había dormido lo razonable y había cosas que hacer.

No cuando saqué de paseo al perro, porque depende de mí y necesita ejercicio y estímulo, y yo también.

No cuando me fui al cine con entradas que compré hace una semana, aunque no me apetecía una mierda hoy.

No cuando empecé a hacerme de comer aunque no me apetecía lo más mínimo, porque conviene comer bien.

No cuando puse lavadoras para tener ropa limpia luego.

Tampoco, y esta es la parte realmente triste, cuando dejé de lado todas esas cosas para tirarme en el sofá y jugar a un videojuego a medias y ver la tele a medias y vaciar el cerebro de las mil otras cosas que tengo que hacer, que debería estar haciendo, que es bueno que haga, necesario, conveniente, positivo, sano. Que quiero hacer.

 
Leer más...

from heyazorin

Respondes a tu cuñado en la comida familiar con dardos explosivos directos a la línea de flotación. Y te la suda. Se resquebraja la tranquilidad y explota en mil pedazos. Metralla que salpica a todos los comensales que ya no comen paella sino verbos y adjetivos calificativos enterrados y, ahora, resucitados como muertos vivientes en la mesa dominical.

Y no se trata de ser maleducado o pecar de exceso de sinceridad. No se trata de dañar por placer. Es la edad en la que te la suda todo porque tienes el trabajo hecho. Los setenta.

El camino a los setenta es la subida al pico más alto del final de nuestra vida. Subir hasta la cima para poder morir en la caída. Que no haya fallo ni mecanismo de seguridad suficiente para frenarte.

Y que caiga contigo todo lo demás. Al pozo más profundo del me la suda todo.

 
Leer más...

from torresburriel

Hello, my name is Daniel Torres Burriel. This page is created to share information about myself on the Internet more easily.

I am a User Experience Strategist and Researcher, working on international projects. I assist others in entering the design field and enhancing their design capabilities.

Here's what I do professionally:

  • CEO and Founder of Torresburriel Estudio 🇪🇸
  • UX-PM Global Strategy & Sales Lead 🌍

You can connect with me on various social media platforms:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • Instagram
  • Bluesky
  • Mastodon
  • Facebook
  • Threads
  • Personal Blog
  • Reddit

I was born in Zaragoza, located in the Aragón region of Spain. I currently reside in Zaragoza and Madrid. The city I visit most frequently is Bogotá in Colombia.

 
Read more...

from Blog de Doclomieu

El título de la entrada de hoy no deja mucho lugar a la imaginación. Durante el puente volví a verme algunos vídeos sobre “Commonplace Books”, llamados, en español, “Cuadernos de temas comunes” o “Libros de temas comunes”, si queremos hacer una traducción más literal.

Tras verme unos cuantos vídeos de Youtube, volvió a asaltarme la idea de que esta forma de organizar el conocimiento ya lo había utilizado durante la carrera. Busqué mis cuadernos y pude identificar, en ellos, algunas de las ideas que se mencionaban en los vídeos.

Una foto de uno de mis cuadernos de la carrera. Se pueden ver las secuencias estratigráficas de dos tipos de ríos.

Pensé que con esa confirmación habría concluido mi interés por este tema, pero no fue así. Me vi, por la noche, pensando en los commonplace books, en cómo habrían surgido, qué tipos podrían existir, la mejor manera de organizarlos... Por la mañana, me senté con un café y la tablet para buscar información, pero no en Youtube, quería leer sobre el tema, específicamente, quería un libro que hablase sobre los cuadernos de temas comunes. Por supuesto, fui incapaz de encontrar nada en español, pero, curiosamente, tampoco encontré libros en inglés, al menos escritos para el común de los mortales. Todo lo que encontré fueron libros académicos y artículos. Lejos de desanimarme, esto hizo que profundizase más en la búsqueda, hasta tener una buena colección de trabajos en mi biblioteca de Zotero.

Captura de pantalla de mi biblioteca de Zotero en la que se pueden ver todos los libros y artículos que he encontrado hasta ahora sobre los cuadernos de temas comunes

Llevo ya una semana leyendo y subrayando capítulos de libros y artículos. Tengo tal cantidad de información sobre los cuadernos de lugares comunes que he pensado que el mejor modo de gestionar toda esa información es tener un cuaderno que sea mi cuaderno de lugares comunes sobre commonplace books (frase extraña y repetitiva donde las haya).

Para este cuaderno me he comprado uno de la marca Dingbats, que recomendó hace tiempo Fountain Pen Pharmacist. Con un tamaño ligeramente mayor que un A5, punteado y papel de 100 g/m2, que aparece recomendado para estilográficas, parecía una buena opción para este menester. Es la primera vez que utilizo un cuaderno de esta marca, así que habrá que ver que tal se porta. En cuanto termine de escribir esta entrada, será el momento de probarlo.

Cuaderno de Dingbats. Es de color azul, con la portada texturizada y con la silueta de una ballena.

Imagino que esta no será la primera y última entrada sobre los commonplace books en el blog. Y que según vaya recopilando información en mi cuaderno, iré escribiendo aquí. Quizás también añada, en una nueva entrada, algunos de los vídeos que me han parecido más interesantes.


Aunque, como he mencionado al inicio, los commonplace books tienen un nombre también en castellano, he visto que en la red se utiliza poco, decantándose la gente por el término anglosajón. Es por ello que he utilizado los dos nombres en la entrada. Sin embargo, para el hashtag utilizaré el término inglés.


Y aquí los hashtags de esta entrada:

#CommonplaceBooks #Escribir

 
Leer más...

from JazzPunkRock

No soy alguien que compre ropa, en general. O que entienda mucho de ella, siendo honesta. A lo largo de los años, y a base de hacerme amiga de gente que sí sabe del tema, he aprendido qué cosas funcionan juntas, qué cosas no tanto y que lo suyo es tener distintos tipos de prendas para distintos tipos de ocasiones.

Aunque todo ello no significa mucho cuando, de entrada, nada me llama la atención cuando entro a una tienda de ropa. He tenido que comprar cosas a partir de necesidad (entrevistas, bodas, graduaciones...) pero todo eso fue comprado con un propósito explícito. Aprendí que una camiseta junto a la ocasional camisa o cualquier otra capa encima, pantalones vaqueros o leggins y zapatillas deportivas diseñadas para aguantar mucho tiempo me funcionaba, y de ahí no me he movido mucho hasta ahora.

Hay unas pocas más razones por las cuales no suelo comprar ropa también (suelo usar mis prendas hasta que se deshace por las costuras, es caro y no me hace falta, etc.), pero lo importante ahora mismo es que la ropa que se suele vender simplemente no me atrae la atención. Es un milagro que entre a una tienda de ropa y salga con algo comprado.

Pero a veces pasa. Y un día, hará ya un año, me compré unos pantalones.

No fue una decisión muy complicada: quería meter algunos pantalones nuevos a mi rotación y vi unos negros bastantes amplios de pierna. Tenía bastantes bolsillos y eran incluso decentes para pantalones de mujeres. Me los probé y me gustaba cómo se veían, y me quedaban muy cómodos. Además de todo eso, estaban rebajados a un buen precio, así que me los compré y me fui bastante contenta.

Sin embargo, con el paso de los días, encontré el tipo de detalle importante que no se puede encontrar probándotelo sin más: estaban hecho de un material sintético y, cada vez que caminaba, las perneras se rozaban entre ellas y generaban un ruido de frote que sonaba cada vez que daba un paso.

Al principio, no le di mucha importancia, es un defecto menor a una prenda de la que le saco bastante partido a día de hoy, pero comencé a preocuparme de que fuese molesto para la gente a mi alrededor.

Al tener un look más casual y urbano, la terminé usando para todo. En la calle, con el ruido ambiental y con cada persona yendo a su rollo, no importa mucho, pero en clase puede ser un problema. No quiero molestar al resto de la clase, pienso antes de rechinar los dientes porque el grupo detrás de mí berrean por algún cotilleo que tendrán entre ellas.

Siempre he sido una persona muy silenciosa. En general eso es bueno porque no es lo suyo ir molestando a la gente sin más (y tampoco tengo el deseo explícito de hacer eso, de todas formas), pero de alguna forma soy capaz de asustar a la gente con mi presencia por el mero hecho de que también camino silenciosamente. Me siento cómoda dentro de no ser percibida más de lo necesario.

Pero la situación cambió cuando entré a prácticas.

Estudio una FP de diseño gráfico, y ahora mismo estoy en un taller de imprenta que tiene su propia oficina de diseño. Aunque estoy aquí para diseñar y maquetar, la mayor parte de mi tiempo se invierte en aprender a usar la maquinaria y ver cómo se crean toda clase de impresos, desde un panfleto hasta un libro.

La gente aquí también habla muy fuerte, y entendí por qué justo cuando encendieron la máquina de plegado y me dieron unos tapones de oído industriales. A nivel laboral, hablar bien alto es prácticamente necesario.

Al ser de prácticas, no tengo uniforme que llevar, así que me llevé aquí también los dichosos pantalones. Y entonces me di cuenta de un detalle importante: estos pantalones me sirve para que la gente de mi alrededor me localice. Puede sonar a algo pequeño, pero en el taller están todo el día arriba y abajo y también tienen vehículos como montacargas.

Ese dato, por pequeño e inocuo que fuese, fue bastante revelador para mí. Siempre he sido silenciosa, ocupando poco espacio para facilitar la vida a la gente a mi alrededor, y ahora estoy en un sitio donde necesito darme a saber, aunque sea sólo por mi propia seguridad y la de los demás.

Nunca he sido particularmente ruidosa. No obstante, decir que nunca he deseado tener la facilidad para serlo es mentira.

Entonces aquí estoy. No han cambiado las cosas drásticamente desde entonces, difícil es desaprender toda una vida de convencerme que no haga ruido, pero me encuentro más cómoda hablando más alto. Escribiendo lo que pienso sin pararme a pulir mis pensamientos hasta que me olvide de ellos. Ocupando mi espacio.

Y ahí siguen los pantalones, en perfecto estado nada más los limpie. Quizás me pase por una tienda de ropa y me compre algo más llamativo, para contrastar con mi armario tan oscuro.


Etiquetas: #reflexiones, #DíaADía

 
Leer más...

from Ruido Coloreado

Como prácticamente cualquier lector medianamente compulsivo siempre he albergado una ilusión, reconozco que utópica, de ser capaz de escribir aunque sea un pequeño relato que no dé mucha vergüenza ajena. Pero desgraciadamente tengo una falta de imaginación terrible. Siempre que intento imaginarme alguna historia sólo consigo ver que empieza con alguien mirando por una ventana mientras fuera está lloviendo. Ya está. Es la versión gallega del dinosaurio que sigue ahí cuando despiertas.

 
Saber máis...

from Cartas de Berni

V de Vendetta me pareció, en su día, una gran película. Alan Moore, autor de la novela gráfica homónima en la que se basa, renunció a que su nombre apareciese en los títulos de crédito. Creo que fue una pieza realmente subversiva, teniendo en cuenta la época en la que fue filmada.

En la película hay una frase que pronuncia el personaje de V cuando Evey le dice que nunca podría revelar su ubicación, ya que no sabe donde están:

Sabes que está bajo tierra, conoces el color de la piedra. Eso es suficiente para alguien inteligente.

El otro día escuché a Joselito hablando de cómo había decidido dejar atrás el seudónimo bajo el que solía escribir. Me hizo gracia porque, a pesar de estar en un punto del camino muy parecido al suyo, vengo de la dirección opuesta, ya que he pasado casi 15 años firmando todo lo publicado con ni nombre.

Cuando era más joven, pensaba que el seudónimo era una especie de escudo. Algo tras lo cual ocultar la timidez e inseguridad de quien publica por primera vez para ser leído por extraños. Cuando comencé a trabajar como periodista, me di cuenta de que la mejor manera de serlo era dejar que el escudo caiga al suelo. Solo desde la extrema vulnerabilidad que otorga exponer tu identidad a los lectores, pensaba yo, puede uno dar lo mejor de sí mismo como escritor.

Hace unos meses decidí volver a escribir bajo seudónimo y escogí Bernie the Wordsmith como nombre de usuario. Pero ya no es un escudo. Es más bien una prenda que, por el momento, he decidido usar. Me siento bien con ella y se que, si alguna vez así lo quisiera, puedo dejar de usarla y volver a publicar bajo mi nombre y apellidos.

La primera palabra de mi seudónimo es Bernie porque, con el paso del tiempo, ese es el nombre de la zona desmilitarizada que angloparlantes e hispanoparlantes utilizan para hablar conmigo. En cuanto al resto, fue idea de mi mujer. No veo mejor manera de existir en la red que vestir las palabras de la persona que te ama.

Si estás pensando en empezar a publicar, te recomiendo que escojas un seudónimo. Te sentirás un poco más libre y, si lo escoges con cariño y cuidado, la gente podrá ver la piedra que conforma la morada de tu alma. Eso es suficiente para alguien inteligente.

#cine #privacidad #vdevendetta #AlanMoore

 
Read more...

from Retales, por @editora

Hoy, 1 de mayo, recupero este hilo sobre cómo mi abuela reclamó su derecho a su propia pensión (suya y no de su marido) cuando le discutieron que ella no podía atender a la vez el trabajo del hogar y el trabajo del campo y del rebaño de cabras. (Hilo original en Mastodon: https://mastodon.social/@editora/110120210781727331)

Una cosa que mi madre me repitió desde pequeña y que yo no entendía entonces es que mi abuela cobraba “su propia pensión”. Yo sabía que mi abuela estaba jubilada y que cobraba una pensión, pero no me paraba a pensar en el matiz de si era una pensión por haber cotizado ella o si no. Mi madre quería remarcar eso, que mi abuela tenía “su” trabajo y que había cotizado por él y ahora tenía “su” pensión.

Hace un par de años descubrí que entre los pocos papeles que mi madre había guardado cuando murió mi abuela, había un escrito en el que mi abuela reinvindicaba su trabajo en 1974.

Así de importante le parecía a mi madre el asunto, que no quiso tirar lo que parece una reclamación a la Seguridad Social (o similar, lo que hubiera en ese año) mecanografiado, supongo que por alguien del Ayuntamiento.

Mi abuela, defendía en este escrito su papel como trabajadora de pleno derecho, igual que mi abuelo, en la explotación familiar.

Lo transcribo tal cual, mayúsculas incluidas:

«El medio fundamental de vida mío y de mi esposo es la Agricultura y Ganadería prevaleciendo esta última sobre la primera y que sin esta no podríamos susistir [...] ya que la explotación ganadera consiste en más de 100 reses mayores, ganado lanar que para que podamos conseguir hagan dos crías al año es imprescindible el que trabajemos los dos en la explotación ganadera, mi esposo sacando a pastar los ganados al campo y yo entre tanto cuidar la cría en la majada y llevarles el agua que dista bastante al corral y que hay que hacer imprescindible.

Creo que con ella queda aclarado que soy trabajadora por cuenta propia, por todos los días del año cuando tengo que hacer quehaceres o trabajos.

[...] por decir que no soy trabajadora, que me dedico a otros menesteres y que no puedo realizar trabajos agrícolas y ganaderos. CÓMO PUEDEN DECIR TAL MONSTRUOSIDAD que yo no puedo hacer los trabajos que señalo cuando es cierto que los realizo, que se me puede impedir que realice también los trabajos del hogar u otros que se venga en gana, que contribuyan el bien general y que cumplan objetivos deportivos y sociales».

 
Leer más...

from Blog de Doclomieu

El otro día estuve jugando un rato con python, tratando, en realidad, de aprender un poco (la programación es mi gran asignatura pendiente). Siempre he pensado que cuando quieres aprender algo tienes que tener una motivación y, en este caso, se me ocurrió que la motivación para jugar podría ser crear un pequeño código que diese unas palabras clave para escribir una historia. Así que me puse al lío.

Diseñé un pequeño código al que le puedes indicar que tipo de historia quieres escribir. Al seleccionar uno de los 4 tipos de historia que he diseñado, el código proporcionará las palabras clave con las que podremos comenzar a escribir un relato. También hay otra opción en la que el código escoge el género del relato que se tiene que escribir.

La idea está inspirada en los juegos para contar historias en los que se utilizan pictogramas, aunque en este caso se proporcionan palabras que indican lugares, protagonistas o acciones que tienen que ocurrir.

La aplicación la escribí el otro día en un par de horas. Al pasar del ordenador a deepnote, lo que más me costó fue que funcionará el campo donde poder seleccionar que historia se quiere escribir. No está muy perfeccionada, ni tampoco tiene muchas opciones, pero es operativa. Me gustaría seguir trabajando un poco más en ella, para poder añadir más opciones (y también para tratar de aprender un poco más de python).

Así que, si queréis probar la aplicación, la podéis encontrar aquí.

Cualquier comentario o sugerencia es bienvenido.


Y por último el hashtag, que hoy también será #escribir.

 
Leer más...

from JazzPunkRock

¿Cuenta como mi primer blog si ya tuve uno en Blogger como proyeto de clase allá por 2008? Ha pasado tanto tiempo que casi he olvidado lo que es escribir en un blog como tal.

Supongo que comienzo por el principio. Me llamo Ro, y mi nickname online viene del juego JazzPunk al cual le sumé el siguiente género que comenzase por R-O, para disinguirlo un poco más.

Que conste en el acta, disfruto de todos estos géneros por igual, es sólo que el nombre de mi nickname es así de curioso.

Llevo cotilleando software alternativo y FOSS desde hace años, pero sólo hice el salto de forma más estable con el éxodo de Twitter. Se hizo compicado al principio, pero eventualmente di el paso a relacionarme más por estas redes y a no ser tanto una lurker, ya que al getne por aquí es más abierta a hablar.

  • Soy jiennense de toda la vida, aunque todo el mundo que me escucha dice que no tengo el acento de allí (y no sé por qué, me encantaría saberlo yo también),
  • Estudio actualmente diseño gráfico y lo más seguro es que entre al cuerpo de trabajo como maquetadora,
  • Roto entre hobbies conforme me aburra de ellos, actualmente estando interesada en journaling y hacer webs desde cero (de hecho, una buena porción de esta entrada del blog está formateado usando HTML),
  • Me gradué en Estudios Ingleses porque me gusta el inglés, y ahora la mitad de mi vocabulario y sintaxis está contaminado por el spanglish,
  • Aun con ello, me encanta aprender idiomas y estoy ahora apenas empezando japonés porque Canal Sur me hizo otaku (bendito sea Anki),
  • Y me encanta escribir, como se puede ver por este blog. Por ahora tendréis que confiar en mi palabra, porque no tengo nada más de producción propia publicado aparte de este blog, pero conforme me ponga cómoda por estos lares iré compartiendo cosas (si recuerdo no escribirlo en inglés primero).
En este blog escribiré un poco lo que me parezca, tanto reflexiones que quiera elaborar y escribir con detalle, así como por detallitos de mis hobbies que vaya encontrando, pasando por reseñas de lo que vea esa semana. Tras todo el capitalismo y estrés de la vida en general, espero que mi espacio personal sirva como un pequeño descanso, aunque sea sólo para mí.

¡Un encanto conoceros!


Etiquetas: #introducción

 
Leer más...

from Diario de una Dragomana

Apenas uso Facebook; solo entro de vez en cuando para consultar un par de grupos de traductores de habla inglesa. A principios de mes, alguien compartió en uno de ellos un fragmento de un número reciente de la revista británica Private Eye. Era la carta que un tal Jon Berry envió a la revista en respuesta a un artículo sobre los efectos de la IA en sectores como el de la traducción. Paso a traducirla:

Llevo veintinueve años trabajando como traductor freelance a tiempo completo y he sentido los efectos del avance implacable de la IA en mis propias carnes, reflejados mayormente en la reducción constante de las tarifas y un desprecio cada vez mayor del arte de la traducción. Hace poco me reuní con uno de mis clientes habituales, y el director del proyecto me preguntó hacía dónde creía yo que se encaminaba el sector. Mi respuesta inmediata fue: «Dentro de cinco años estaré en paro». Resulta que habría atinado más diciendo «cinco meses».

Desde el verano pasado, los encargos me han ido entrando a cuentagotas, y el volumen de trabajo de enero de 2024 no augura nada bueno para este año que empieza. Casi todas las agencias para las que trabajo se han pasado a la MTPE (machine translation/post-editing), lo que quiere decir que el trabajo consiste en poseditar [corregir lo que vomita el motor de traducción automática], una tarea a) horriblemente tediosa y b) muy mal pagada.

El arte de la traducción ha sido sacrificado en el altar de lo «fácil, rápido y barato», a lo que se suma una disposición general a dar por buenos los textos cuyo lenguaje podría describirse cortésmente como de segunda categoría. Entre el inminente aumento de los textos generados por IA y la devoción cada vez más ciega que se profesa a la traducción automática, tal vez podamos ir dando por sentenciadas la redacción y la traducción como profesiones.

En cuanto a mí —y supongo que también será el caso de muchos otros freelancers—, espero que en el Lidl estén buscando reponedores.

Yo leo esto y se me cae el alma al suelo por este hombre. Tiene razón cuando apunta que nuestro trabajo está minusvalorado, aunque ¿qué trabajo no lo está? Creo que en el sector somos muchos los que estamos pasándolo mal por varios factores que tal vez desarrolle en otra ocasión, pero básicamente tenemos un problema gordo en buena parte de los mercados de traducción con las IA generativas de texto y el escaso poder de negociación frente a los intermediarios.

Pues bien, ahora paso a traducir algunos comentarios de la publicación en el grupo de Facebook:

En veinte años traduciendo, 2023 fue mi mejor año en términos de ingresos. En parte, ChatGPT me ha agilizado considerablemente la documentación terminológica. Espero que haya más gente igual.

O sea: «Pues yo estoy muy bien, y me gusta usar una herramienta que funciona con un megacorpus de textos cogidos sin permiso y con un impacto medioambiental mucho mayor que un par de búsquedas en Google».

Wow! No es precisamente la mejor manera de explicar lo que pueden aportar los traductores. Espero que esta generalización no se aplique a demasiados.

Querida, esto era la carta de desahogo de una persona que lo está pasando mal, no un post de autobombo en LinkedIn.

Compartir esto en un grupo privado de traducción de Facebook, vale. ¿Compartirlo en Private Eye? ¿Estamos locos? ¿Y luego volver a compartirlo en LinkedIn? No, en serio, ¿estamos locos? Estoy hasta la coronilla de los traductores que con tanto catastrofismo y «Pobrecito yo» nos hacen quedar como idiotas manipulables, mileuristas y poco cualificados que además no tienen ninguna habilidad fuera de la traducción.

Recordad que los mejores traductores podemos entrar en el campo de nuestros clientes si queremos. [...]

Si veis cosas del estilo en LinkedIn, no reaccionéis ni comentéis a menos que estéis 100 % seguros de que no pasa nada si les aparece a vuestros clientes actuales o potenciales en su feed.

Vayamos por partes, porque madre mía: —Habla de «los mejores traductores». Si no eres la crème de la crème, pues haberlo pensado antes; es el mercado, hamijo. —Habla de cambiar a otras profesiones (como si no tuviera cada una lo suyo con IA o sin ella), omitiendo que parece que gran parte del trabajo de traducción va a desaparecer y no va a haber hueco en el segmento premium de la traducción (oh là là !) para todo el mundo. —Se preocupa más por lo que piensen los clientes (¡¿es que nadie piensa en los clientes?!) o, como dicen ahora los jóvenes, gente random que por el sufrimiento de su compañero. Sinceramente, yo sentiría empatía aunque esta carta hablara de una profesión ajena, porque… soy un ser humano… —Yo creo que Jon sabe mejor que nadie que en esos veintipico años habrá aprendido algo que pueda aplicar a otro trabajo más agradecido que reponer estantes, pero la hipérbole es un recurso retórico que nuestra compañera traductora premium no parece conocer.

Yo le entiendo, pero el bajo valor percibido de la traducción no es por la IA; es culpa nuestra. ¿Subió sus tarifas año a año como todo proveedor de servicios? ¿Se negó a aceptar cobrar menos por concordancias parciales y otros descuentos? ¿Entrenó motores de TA mientras le pagaran la misma tarifa que si tradujera desde cero? La IA es solo una de las razones.

Si bien es cierto que como trabajadores independientes deberíamos valorarnos más y saber negociar, a menudo aceptas ciertas condiciones porque no queda otra. Porque, si te impones, entonces te quedas sin colaboración, y poco importa lo que tú hagas como proveedor solitario mientras haya mil detrás de ti en la cola dispuestos a hacer lo que tú no, y tenemos gastos profesionales y personales que pagar.

Huelga no podemos hacer porque somos trabajadores autónomos (figura legal que parece estar al mismo nivel que las macroempresas para lo que interesa, por lo visto), y en cualquier caso coordinarla sería dificilísimo porque somos gente que trabaja cada uno en su casa y con clientes de todo el mundo. Así que al final, aunque haya ciertas iniciativas de lucha colectiva, estamos solos. Solos. Inmersos en un vacío que, como te descuides, te lleva a creerte el individualismo que hay detrás de este tipo de comentarios —los de esta publicación de Facebook, pero también los que se hacen en charlas de supuesta orientación y en grupos de WhatsApp vitriólicos—, que se resumen en un «Si cobras poco, es culpa tuya por no ser bueno en lo que haces, no saber negociar, no buscar y retener a mejores clientes, no haber estudiao más, etc.; si vas a perjudicarnos, no molestes y dedícate a poner copas o limpiar escaleras».

Con compañeros así, ¿quién necesita enemigos?

 
Leer más...

from fjromero

Las interfaces también avanzan

Me gusta observar cómo usan la tecnología las personas mayores, más que nada para ver las carencias que suelen tener las interfaces y que ocasionan no pocos problemas de uso. Suele ser habitual ver cómo personas más jóvenes intentan explicarles usos comunes mientras pierden la paciencia porque creen que los mayores (y ellos mismos) han nacido con la interacción aprehendida.

El caso es que, lo que nos parece trivial, a los mayores se les hace un mundo. Conozco a unos cuantos a los que no se les hace nada intuitivo asociar el verde a descolgar y el rojo a colgar. No saben si tienen que dirigir el dedo hacia la derecha, hacia la izquierda, hacia arriba o hacia abajo. Tampoco saben diferenciar entre el tacto suave o apretar la pantalla como si no hubiera un mañana. Esto me recuerda a la gente que pasó de la máquina de escribir al teclado de ordenador; el sonido del aporreo violento de la tecla intro todavía resuena en muchos lugares.

El caso es que, como mi padre ya casi se ha olvidado de usar un teléfono, pensé que lo mismo le vendría bien uno de esos móviles de teclas grandes y pocas funciones, al estilo de los Nokia de los 2000. Le he quitado la función de datos, así que solo lo usa para llamar y para recibir sms; nada de mensajería instantánea ni acceso a webs.

Estuve buscando, y el que más me convenció fue el Tokvia T102. Tiene teclas grandes, una pantalla pequeña que solo muestra lo que debe mostrar, un volumen alto de tono, una agenda simplificada con números favoritos, y un botón de SOS en la parte trasera. También tiene una pestaña física con la que se pueden bloquear los botones. Me convenció y lo compré.

Maremeua (expresión que indica sorpresa máxima).

Para empezar, el botón de SOS en la parte trasera, tan accesible, resulta tan peligroso que he tenido que bloquearlo. Es un caramelito. Si coges un teléfono y notas que detrás hay una parte que se hunde, vas a pulsar ese botón las veces que te sea posible. Es divertido.

Es verdad que tiene las fuentes grandes y se ve muy bien el número de teléfono que estás marcando, o con el que estás hablando... Hasta que quieres acceder a la agenda, o a cualquier otra función de las que tiene el cacharro.

La parte de arriba del teclado tiene, en sus extremos, esas dos teclas marcadas con el símbolo de restar “–”, que permiten seleccionar la opción deseada que aparece en la pantalla. Es decir, en la parte inferior de la pantalla aparece un pequeño símbolo que indica la opción que abrirá el botón que está situado en la parte de arriba de la botonera.

Un símbolo pequeño. Para gente mayor que, casi seguro, tiene problemas de visión.

Ahora hazle entender que primero debe mirar la pantalla para saber qué opción desea, que traduzca el símbolo y que pulse el botón correspondiente.

Y en cada pulsación, la opción del botón cambia.

Entre los botones “–” y los de descolgar y colgar, hay otros dos de arriba y abajo. En un momento dado, le puedo enseñar que permiten moverte entre las opciones de un menú. Pero cuando ese menú puede acceder a submenús, ¿qué botones realizan esa acción de desplazamiento lateral? ¿Los botones “–”? ¿Los de descolgar y colgar? ¿Los de volumen? El problema de la duda es que, por Murphy, vamos a tocar la tecla que no es y volveremos al principio, o la persona mayor seguirá tocando botones creyendo que sigue avanzando.

Debajo de estos botones, hay una fila con tres botones: “M1”, uno que tiene una imagen de una cámara barra un altavoz, y el último, “M2”.

¿Qué son M1 y M2? Vale, son personalizables. Pero la persona mayor no se va acordar del uso grabado. M1 y M2 no dicen nada, solo cumplen su labor cuando se les pulsa. Y entonces puede ser demasiado tarde.

¿Y la cámara barra altavoz? Bien, la cámara se activa cuando pulsamos. ¿Y el altavoz? Yo puedo saber que sirve mientras estás en medio de una llamada, pero la persona mayor no lo asocia, y suelen evitar mirar el teclado mientras llaman porque el teléfono no sirve (servía) para otra cosa mientras estás llamando.

Al final, el uso intuitivo que me prometían ha sido ineficaz. Las interfaces táctiles son mucho más intuitivas si se diseñan con cuidado. El problema es que nunca se diseñan así.

Creo que para las personas mayores, se podría simplificar aún más la interfaz. Pensando en que ya tienen muy interiorizado el hecho de que el móvil sirve para llamar y poco más, ¿no tendría más sentido hacer los botones más grandes incluyendo texto dentro? Sería mejor dibujar una fila de botones que ocuparan el ancho de la pantalla.

Un primer botón, verde, con el texto “llamar”. Arriba se puede poner el espacio donde se verá el número al que se está llamando. Debajo de este, se pueden poner los contactos más utilizados y, al final, un botón que ponga “Abrir la agenda”.

Cuando se esté en una llamada, se podría poner un botón rojo con letras muy grandes “Colgar”. Que se vea bien, que sea fácil de tocar. Debajo se puede dibujar una rejilla con los números visibles, por si en la llamada hay que pulsarlos.

En definitiva, un interfaz pensado para gente mayor, que sea táctil, por lo intuitivo que resulta, pero que muestre la información necesaria para que se pueda ver lo que hace cada botón, eliminando las opciones adicionales que, casi seguro, no van a utilizar, y acompañándoles en cada acción. Muestra solo una cosa, la que sea importante, y sé predictivo para orientar la interfaz a sus necesidades.

Hemos avanzado en las interfaces; las táctiles son mucho más intuitivas, pero aún creemos que las diseñamos para nativos tecnológicos (alias, las personas que pueden acceder a la tecnología. Spoiler: hay más gente que no puede acceder y es víctima de nuestra prepotencia). Estamos eliminando de la ecuación a mucha gente que no adopta la supuesta comodidad de los avances tecnológicos, y parece que nos los queramos quitar de encima, solo porque no comprenden qué acción aporta un símbolo dibujado en pocos píxeles.

Si no lo entendemos, tan solo debemos pensar que, en unos años, seremos nosotros los que aporreemos el cacharro de turno porque seremos incapaces de utilizarlo.

 
Leer más...

from Nota al pie

Escribí esto en Tumbrl el 30 de septiembre del 2021. Entonces me rondaba la idea de escribir un blog pero no sabía donde. Busqué diferentes plataformas y me abrí una cuenta en Tumbrl. Es el único post que escribí allí. No quería perderlo así que lo pongo aquí. Tal y cómo lo escribí en su día.

Hoy he leído sobre el asesinato de Sara Everard. La mató Wayne Couzens, un policía de Londres encargado de la seguridad de embajadas. Aprovechándose de su posición de agente de la ley, la secuestró, violó y estranguló. Tiró su cadáver y luego compró gasolina para quemarlo. Para hacerlo desaparecer. Fue un plan premeditado, lo preparó todo. Esa noche le dijo a su mujer que tenía que ir a trabajar pero salió a cazar a una mujer sola.

Mucha gente se sorprendió de que fuera capaz de algo así. Hombre amable, padre cariñoso, buen vecino, son algunas de las descripciones. Una lee la noticia y piensa qué ha tenido que pasarle a este hombre en la cabeza para de pronto hacer algo así. ¿No es raro? ¿No sorprende que un buen vecino, hijo, amigo y esposo se levante una mañana y decida planear el secuestro, violación y asesinato de una mujer? Pues sí, sorprende, claro que sorprende. Porque si indagas un poco te das cuenta de que este hombre tenía obsesión con el porno violento. Hasta ahí podemos ponerle un vaaaale, bueeeno. Pero es que no se queda en eso. También frecuentaba la prostitución, también le gustaba exhibirse. Le habían denunciado tres veces. Dos de ellas no tuvieron consecuencia a pesar de ser voluntario de la policía. La última fue dos días antes de asesinar a Sara. Pasaron de investigar esa denuncia, no hicieron absolutamente nada. Y es ahí donde quiero ir a parar. Si esa denuncia hubiera sido tomada en serio, como se merecía, quizá no se hubiera atrevido a cometer el crimen, quizá le hubieran suspendido y tenido que entregar arma, esposas, placa...elementos que le sirvieron para detener a Sara. Quizá Sara estaría viva.

Desgraciadamente este no es un caso aislado. La violencia sobre las mujeres no se tiene en cuenta. Cuando un crimen atroz aparece en las noticias pensamos cómo ha podido ser y casi siempre que se mira hacia atrás se da una cuenta de que no sale de nada, que con anterioridad han cometido crímenes contra otras mujeres a las que no se ha escuchado, crímenes a los que no se ha dado importancia, no se han investigado lo suficiente, que se han ignorado.

La violencia contra las mujeres es estructural. El asesinato, la violación en grupo, el crimen por el que les detienen es la punta del iceberg. Debajo hay otras violaciones, hay ex-novias locas, ex-mujeres histéricas, denuncias no creídas, no investigadas, retiradas por la falta de apoyo, por presión policial. Hay otros asesinatos, hay una visión de las mujeres como objetos para su satisfacción, hay una violencia sistemática ignorada y permitida. Larry Nassar, Jeffry Epstein, Harvey Weinstein, Bill Cosby, Plácido Domingo, Anthony Bromwich y tantos otros cometieron impunemente delitos sobre las mujeres porque las víctimas no fueron escuchadas y sus denuncias no fueron tomadas en serio. La violencia contra las mujeres está tan normalizada que solo nos sorprendemos cuando alguna parece asesinada y si lo ha sido por su pareja, ya ni eso.

#feminismo

 
Leer más...

from FURBY FUCSIA FUMADOR

Usted debe planificar para su perro una experiencia de ensueño

Voy subida en un tren, camino a Valencia ciudad, para salir con unas amigas. He pasado el fin de semana en el pueblo de mi novio huyendo de las fallas. Estaba contenta cuando me subí, agotada pero feliz; sin embargo, desde la segunda parada he dejado de ser una mujer feliz para volverme una mujer desquiciada que consulta desquiciadamente quince artículos en internet por minuto. Todos sabemos que no ha de hacerse. Pero sabemos también que a veces, en situaciones que escapan al control de una, esa es la única estrategia que una tiene a mano para sentirse con algo de agencia y poder sobre su pequeña parcela de un universo arbitrario. Abro y consumo vorazmente artículos, a cada cual con más pinta de haber sido escrito por una IA, y todos dicen lo mismo: «La etapa de socialización de un cachorro es la más importante de su vida. Una sola mala experiencia podrá traumatizarle para siempre. Usted ha de planificar para su perro una experiencia de ensueño la primera vez que conozca a otro perro.» Sollozo. Hiperventilo. La primera experiencia social de mi cachorra ha sucedido conmigo a treinta kilómetros de distancia en un tren, y sólo tengo la siguiente información vía teléfono: «Ha ido fatal. El otro se le ha tirado encima, igual le ha mordido, está muy asustada, no para de gemir y arrastrar el culo por el suelo». Así que, según internet, a mi perra se le acaba de joder la vida. Y además, ¿Sabéis qué? Además ha sido culpa mía.

Demos un salto en el tiempo: un par de días después, mi perra sale al parque y conoce a más perros. Vive todo tipo de experiencias, positivas, negativas y mixtas. Los demás dueños son comprensivos y dan mucha conversación -nunca habría imaginado la de conversación que da la gente si llevas perro-, le acarician, esperan pacientes al otro extremo de la correa mientras sus perritos y perrazos olisquean y se dejan olisquear el culo por mi pequeño saco de huesos con cara de adorable foca, que se acerca titubeante, con el rabo entre las piernas pero moviéndolo de lado a lado. Recibe ladridos y juego, caricias, gruñidos e indiferencia. Entiende, exactamente igual que haría un niño, que los otros pueden asustar pero también ser simpáticos. No ha pasado ni una semana y ahora es mi perra la que se acerca a jugar con perros miedosos. No tiene un trauma. Tiene una visión del mundo más amplia y confía en mí, que le llevo a descubrirlo con más o menos acierto y la protejo de sus peligros en la medida que puedo.

No soy el tipo de persona que dice ser «mamá de un peludo» y me da grima ver a los perros vestir calcetines. Por eso no imaginaba que pensaría durante todo el día en las conversaciones que he tenido con mis amigas madres de bebés humanos, en sus dudas, en sus miedos y en su culpa. De repente, una vida está a mi cargo y no entiendo su idioma. Creí que sabía suficiente sobre lo que necesitaba cuando llegó, pero en realidad me pilló en bragas. Desde hace unas semanas vivo con un nudo en la garganta y la eterna preocupación de estar haciendo las cosas mal. No quiero que me tenga miedo. No quiero que no me obedezca cuando le digo quieta y acabe aplastada bajo la rueda de un coche. No quiero darle una mala vida. La primera noche, volviendo a casa con ella en brazos tras separarla de sus hermanos y de su madre y llevarla a un piso que huele a limpio -un olor repugnante si le preguntáis- mi novio y yo nos sentamos en el sofá mientras ella dormía en nuestras rodillas y lloré como una magdalena, hipando. Me había preparado para sentir la alegría de que llegase a mi vida, pero no la culpa por su miedo. «¿Qué he hecho?» me pregunté en voz alta. «¿Por qué la he traído aquí, porqué me la llevo lejos de todo lo que conoce y la dejo sola en un sitio extraño? Siento que soy la peor persona del mundo».

No ha pasado demasiado tiempo desde aquella noche, aunque me parezca que han pasado meses. Han sido unas semanas duras, en las que la vida me ha dejado arrollada y con marcas de rueda, tirada en el suelo, como en los dibujos. A veces las cosas no llegan en el momento adecuado. A veces tienen consecuencias inesperadas, como mi llanto con hipo de la primera noche. A veces -y sospecho que son la mayoría- la ilusión y la planificación y el deseo nos encuentran en escenarios grises, y el amor es sucio, y las primeras veces son complicadas, y esa complejidad que avergüenza no sale en las fotos ni se habla de ella al contar las historias, y la expectativa juega en nuestra contra convenciéndonos de que no lo estamos haciendo bien, porque nuestra experiencia no es en absoluto limpia -como lo debería ser, como esperábamos que fuera-.

Durante estos días, me he agarrado como a un bote salvavidas a los relatos de madres a las que escuché decir: «llegué a pensar que no quería a mi hijo, que le odiaba». Esas historias que son una pequeña grieta en la expectativa, y lo mejor de ellas es que suelen acabar con niños sanos, con los mismos miedos que cualquier otro ser humano; con una vida a la que se apegarán porque es la suya y un futuro a través del cual acumular nuevas experiencias que contradigan lo que pensaban que era el mundo. Según algunos estudios citados por fuentes que ahora mismo no recuerdo, se sabe que los niños que han pasado por una experiencia traumática como una catástrofe natural o una guerra se recuperan adecuadamente si cuentan con el apoyo de su comunidad y familia cercana. El mundo es una catástrofe, un desastre la mayoría del tiempo. No podemos pretender una experiencia limpia de nada prácticamente nunca, la vida sucede, shit happens. Mi vida, durante el último mes, se ha convertido en un pequeño desastre según a quien le preguntes. Y dentro de ese desastre se encuentra otra vida a la que he de cuidar. No puedo planificar una experiencia de ensueño para mi perro. La vida a la que le he traído no es una experiencia de ensueño. Ninguna lo es. Ni falta que hace.

 
Leer más...