O corvo gralla

Este artigo ten unha versión en podcast que podes escoitar (e subscribirte se che gusta) en Ivoox ou en Spotify. Estou tamén en Podgalego

Somebody, somewhere (Hannah Bos, Paul Thureen, EUA, 2022-2024) foi, durante os 21 episodios das súas tres temporadas, o meu lugar tranquilo. Como un solpor de montaña, discreto, agradable, morno, pasaba os derradeiros trinta minutos do día en silencio, cun sorriso leve esbozado na faciana, ás veces o principio dunha gargallada, ás veces unha bágoa de emoción, nunca de pena.

Somebody, somewhere trata sobre a amizade, a tolerancia, o respecto, a igualdade... Mais ningún deses temas é parte das constantes conversas, senón que agroman capítulo a capítulo ao mesmo tempo que se vai construíndo a trama: as personaxes quérense, respéctanse, non se xulgan e aprécianse unhas ás outras coas súas habelencias e debilidades. Na verdade, hai só dúas personaxes que son criticadas ou vistas polas outras con certa negatividade: unha non aparece na serie físicamente, só é aludida, e de outra ponse en dúbida con delicadeza o seu modo de actuar, sen palabras apenas, case con vergoña, e fano precisamente por intervir esta personaxe na maneira de ser de outra.

Porque esta familia de amigos son un grupo de freaks, un elenco de raros que en calquera outra trama formarían parte das marxes, da outredade, mais que aquí son o centro, e a cor da súa pel, a súa condición sexual, a súa relixión, o seu aspecto físico, os seus gustos, as súas afeccións, non só non son cuestionados polo resto, senón que son abrazados e festexados.

E esta amizade baseada no respecto, a tolerancia, e a comprensión é a que vai salvando a cada unha das personaxes dos pequenos naufraxios que dificultan as súas vidas, o amor como unha táboa de salvación que aboia durante toda a serie, o amor a si mesmo como unha aprendizaxe irrenunciábel para domear a vida.

Non hai crítica social, ou esta é moi pasiva, como o fondo eslamiado dun cadro no que resaltan as figuras en primeiro plano; a acción ten lugar nunha pequena cidade rural de Estados Unidos que responde a todos os tópicos: as personaxes beben alcol e comen porcalladas decote e móvense a todos os sitios en grandes coches que resultan excesivos e innecesarios. Non se cuestiona o entramado laboral ou administrativo no que se desenvolven, non se fala de política, non se mostran inxustizas nin discriminacións... No entanto, o humor —presente constantemente— non é branco e ten o seu fulcro na ironía que define a personaxe de Sam. Ía escribir «sarcasmo», mais esta palabra ten un sentido de burla e mofa do que carece a afabilidade da protagonista, que se ri sempre de si mesma ou das circunstancias. Porque o seu humor agocha unha amargura cunha vertente dupla: por un lado a morte da irmá coa que comeza a trama e por outro a dificultade de aceptarse a si mesma, e superar ambas cousas é o albo cara ao que camiña a trama. A crítica, xa que logo, é máis existencial, —a dificultade de ser humano— que das circunstancias sociopolíticas que dificultan a existencia.

Somebody, somewhere ten bastantes similitudes con After life (RU, 2019-2022) a serie de Ricky Gervais na que o protagonista ten que superar a morte da súa muller nun pequeno pobo inglés; en ambas é a amizade a que sustenta e transforma a vida dos demais. Porén, hai unha diferencia fundamental: na primeira todas as personaxes son amadas e respectadas e tratadas pola cámara e o guión con cariño, desde o grupo de amigos protagonista até a muller alcólica que aparece sempre sentada na barra do bar. Mentres que en After life entra en xogo o sarcasmo e as personaxes son máis estereotipados e histriónicos.

Non é, obviamente, unha serie revolucionaria en ningún aspecto, e podería falarse dunha visión naíf do mundo, ou incluso da pasividade ante unha sociedade que nos conduce á soidade, á frustración, á desigualdade e a discriminación, mais coido que o modo de loitar contra iso, o xeito de superar esas eivas proposto polo serie é o amor; e amor, amizade e comprensión como armas para enfrontar a aridez do mundo non me parecen malos argumentos.

Vale.

______________________ Textos de Marcos Taracido con licenza Creative Commons Atribución-Non comercial-Compartir igual CC BY-NC-SA

Se tras ler este texto tes algo que comentar podes facelo en Mastodon: @marcostaracido@mastodon.gal

Podes seguir este blog mediante [RSS] (https://escritura.social/fmarcostaracido/feed/).

Máis información sobre min e outros textos: https://lacentralita.net/@marcostaracido